Alimenty na dziecko wypłaca rodzic, któremu sąd nie przyznał opieki. O świadczenia finansowe można się przede wszystkim starać w sytuacji, gdy głównemu opiekunowi dziecka brakuje środków do zaspokojenia codziennych, realnych potrzeb pociechy. Alimenty przyznaje się, gdy drugi rodzic ma możliwości zarobkowe i majątkowe umożliwiające mu ich wypłacenie.
Alimenty na dziecko – jak określić ich wysokość?
Polskie prawa przewiduje, że dziecko ma prawo do życia na takim samym poziomie jak jego rodzice. Wysokość alimentów zależna jest przede wszystkim od kwoty niezbędnej do zaspokojenia tzw. usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców. Wyznaczając kwotę alimentów sąd bierze pod uwagę również wiek, zdrowie, wykształcenie oraz doświadczenie zawodowe opiekuna prawnego.
Do usprawiedliwionych potrzeb dziecka zalicza się wydatki związane ze:
- szkołą – m.in. podręcznikami, przyborami szkolnymi, zajęciami dodatkowymi, klasowymi wyjściami, ubezpieczeniem
- wyżywieniem
- zdrowiem oraz leczeniem
- mieszkaniem – kwota za opłaty dzielona jest na ilość osób zamieszkujących lokum
- środkami higienicznymi i czystości
- ubraniami i obuwiem
- życiem codziennym dziecka oraz jego czasem wolnym – w tym: z kosztami dojazdu, wyjściami ze znajomymi, sprzętami elektronicznymi, meblami do pokoju dziecka, itp.
- wakacjami i wyjazdami weekendowymi.
Błędy związane z dochodzeniem alimentów
Największymi błędami osób starających się o alimenty dla swojego dziecka jest podawanie zawyżonej kwoty aktualnych potrzeb pociechy. Zgodnie z prawem, alimenty powinny wynosić połowę lub większą część (w przypadku, gdy drugi rodzic znajduje w gorszej sytuacji finansowej) sumy niezbędnej do codziennego funkcjonowania dziecka. Należy pamiętać, że alimenty mają na celu zaspokojenie jedynie bieżących potrzeb dziecka. Przy określaniu właściwej kwoty nie powinno się uwzględniać przyszłych planów pociechy, nawet jeśli są one związane z jego usprawiedliwionymi potrzebami.
Alimenty na dziecko – najczęstsze mity
Jednym z najczęstszych mitów dotyczących alimentów jest stwierdzenie, że świadczenia na dziecko płaci się do momentu uzyskania przez niego pełnoletności. Prawda jest taka, że według polskiego prawa nie ma jednoznacznej granicy wieku, w którym kończy się obowiązek alimentacyjny. Oznacza to, że rodzić jest zobligowany do łożenia na dziecko do momentu jego pełnego usamodzielnienia się. Drugim najpowszechniejszym mitem na temat alimentów jest przekonanie, że osoby posiadające ograniczoną władzę rodzicielską są zwolnione z obowiązku alimentacyjnego. Bez względu na rodzaj relacji łączącej rodzica z dzieckiem, musi on łożyć na swojego potomka.
Mity na temat alimentów mogą stanowić poważne zagrożenie dla osób nieświadomych ustanowionych w Polsce regulacji prawnych. Z tego powodu warto wszelkie wątpliwości dotyczące obowiązku alimentacyjnego, należy przedyskutować z doświadczonym adwokatem. Jeśli potrzebujesz pomocy prawnej związanej z alimentami dla dziecka, sprawdź tutaj.
Co zrobić, jeśli rodzic nie płaci alimentów?
Istnieje kilka metod egzekucji alimentów od rodzica, który ich nie płaci. Przede wszystkim należy zgłosić sprawę do komornika sądowego. Obowiązek alimentacyjny opatrzono tzw. klauzulą wykonalności, na mocy której reprezentant sądu ma prawo egzekwować należności od strony uchylającej się płacenia świadczeń. Sprawę tę można również zgłosić do Policji lub Prokuratury z racji popełnienia przestępstwa. Działanie to będzie prawomocne, jeśli rodzic zalega z co najmniej trzema ratami alimentacyjnymi. Konsekwencjami niewywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego mogą być grzywna oraz kara ograniczenia bądź pozbawienia wolności do roku.
Zobacz również: Władza rodzicielska